Um višgerš av įlitum
Formansskapurin hevur višgjųrt spurningin um, hvussu farast skal fram, tį mįl fįa 2. višgerš ķ tinginum.
Sišur hevur veriš – men ongin regla ķ Tingskipanini – at įlitini verša lisin upp, tį mįl fįa 2. višgerš. Taš hevur ikki veriš vanligt, at rųšarar gera višmerkingar til innihaldiš, fyrr enn įlitiš er lisiš upp.
Hetta hevur stundum fųrt til eina flųkju, tķ tķšin, tingmenn brśka til upplesturin, fer burtur av teirra talutķš, og stundum hava teir, sum hava havt oršiš fyrst, havt lyndi til at gera višmerkingar til taš, sum stendur aftari ķ įlitinum.
Fyri tveimum įrum sķšani varš mannagongdin viš framlųgu av mįlum broytt soleišis, at višmerkingarnar ikki longur skuldu lesast upp ķ tinginum, men tingmenn skuldu sjįlvir lesa višmerkingar. Henda skipan hevur vķst seg at rigga vęl.
Formansskapurin hevur tķ avgjųrt, at hereftir skula įlitini ikki lesast upp. Tingmenn kunna sjįlvir lesa įlitini, og taš veršur loyvt at umrųša alt įlitiš, so skjótt 2. višgerš byrjar. Rašfylgjan į rųšarum veršur, at nevndarlimir, uppskotssetari og framsųgumenn fyri flokkar uttan fyri nevnd fįa oršiš fyrst.
Taš skal višmerkjast, at henda broyting merkir ikki, at taš er forbošiš at lesa burtur śr įlitinum. Tingmanni er loyvt at lesa śr įlitinum, td. sķn egna part, um hann hevur hug til taš.
6. desember 2001
Lųgtingsformašurin